როგორ მომნატრებიხარ ნათუკა…. . .

როგორ მომნატრებია საკუთარი თავი, პატარა ნათუკა მომნატრებია, სკოლის მოსწავლე, მუსიკიდან ყოველთვის თვალცრემლიანი მომავალი, იმის იმედით რომ ოდესმე ეს ტანჯვა დამთავრდებოდა, სკოლაში წასვლის წინ მუდამ მოჩვენებითი ავადმყოფობა (ესეც არ ჭრიდა ხოლმე) , ზაფხული, გურია, ბებია, -,,რეიზა ვარ ცოცხალი ბებია რა გატირებს ჩამოვა მამაშენი’’ ჩემი ბებია.. . მარტო ჩემი, ეჭვიანი ბებია-არ წახვიდე ბებია არსად, მასწავლე და მე გეთამაშები მაგ ჯოკერს, ბათუმი,ზღვა, არასდროს ზაგარი, მუდამ დამწვრობა და სამი დღე წოლა კიტრით შუბლზე, როგორ მომნატრებია სიტყვები გამიშვი რა დე, ჩავიცმევ რა ამ შარვალს, ჩაგაბარებ რა გაკვეთილს (დედაჩემი მაიც არ იბარებდა ხოლმე:დ ) დილით ტირილი, სიტყვებით- Aაბა რა ვაკეთო? გიმნაზია, ფორმა, ლოცვა. ხო ლოცვა, გულწრფელი ლოცვა თან ალალი და უსური, ბავშვური აღსარება , დედიკოს ვაბრაზებ , მამიკოს ვაწყენინე, ჩემი ძმა ჩავუშვი, ცუდი სიტყვა ვთქვი, მამაოს ღიმილი, და თავზე მისი ხელი, ჩემი ამოსუნთქვა, მაისში ვამთავრებდით სკოლას დ აი იმ დღეს პირველად ვჭამდით ნებადართულ ნაყინს, მანამადე არარეგალურად ვილუკმებოდით ხოლმე მე და ჩემი ძმა, ვაიმე ძალიან მომნატრებია, აივნიდან ბუშტების გაბერვა, თოკზე ნაჭრის მობმა და მელოტ კაცზე დაგდება, მერე იმის ამოვარდნა, ჩვენი დასჯა, დედაჩემის ყვირილი, მამაჩემის მუქარა, კბილის შემოგდება სახურავზე, ჩემსავით პატარა დაქალები, მეგობრობის დღიური, ყველგენ ერთი და იგივე ტექსტით,პირველი ოცნებები, უფროსკლასელებთან გაპრანჭვა, სამიანი და სახლში დარცხვენილი მისვლა,როგორ მომნატრებია სათამაშოები, ჯუჯიკო, ჩემი ჯუჯიკო, ჯუჯიკო რომ დაიხა იმ დღეს არც მე მეძინა და არც ლაშას, მეგობარს ვგლოვობდით დიდხანს, დიდი თვალები ქონდა ჯუჯიკოს და ყავისფერი ქუდი ეხურა, ბასტი ბუბუ, სულ მიკვირდა ბიძაჩემი ბასტის რატომ მიძახის- მეთქი, დიდი ლოყები მქონდა და მუდამ ხმადაბლა ვლაპარაკობდი, ბარბების კოლექცია, კაბები, ქუჩა, პაკიმონები, ფანა ფანა ე ძი დო, , გალობა ტაძარში, მენატრება ნათუკა, ენამოჩლექილი უკბილო ნათუკა, ყველაზე დიდი ოცნება მუსიკის დამთვრება, დამთავრების შემდეგ კი გულში სიცარიელე და არანაირი სიხარული, მენატრება ლამპის შუქზე ხატვა, სანთლიგან ფიგურების გაკეთება, შუქი მოვიდა ურაააააა, ვუი წავიდააა , მოვა, აუცილებლად მოვა, დედიკოს დამშვიდება, ჩემ პატარა საწოლში დაწოლა და ფიქრი თუ რა ლამაზია ეს ცხოვრება, მხოლოდ იმიტომ რომ ჩემი ფისო მიკრუტუნებს ფეხებთან და ვცდილობ გავაჩერო, დედიკო მიყვირებს რომ დაინახოს, დედა შემოდის რაღაცეებს მეკითხება, მეჭორავება, იცის არასროს გავცემ, მართალი გითხრათ მაშინ ვერც კი ვხვდებოდი, მაგრამ ის მაინც მე მეჭორავებოდა, მე ვუსმენდი და ვკოცნიდი, ბაბია დათუნიზე მიყვებოდა ზღაპარს და სანამ პატარა ნათუჩას არ გაათავისუფლებდა ტყვეობიდან დათუჩა თვალს არ ვხუჭავდი, ბებო გადიოდა, მე კი მაიც დათუჩაზე ვფიქრობდი, რა კეთილი იყო დათუჩა ყოველ დილით მახვდრებდა ფოჩიან, ყვითელ შოკოლადს, მერე მამიკო შემოვიდოდა, დაგვხედავდა, დაარწმუნდებოდა თუ არა რომ გვეძინა გვაკოცებდა და შეუმჩნევლად გავიდოდა, როგორც კი ნავთის ,,ტურბოს’’ გამორთავდა მეძინებოდა და მესიზმრებოდა თითქოს დიდი ვიყავი, ასე 21 წლის, ძალიან ლამაზი და ყველაფერი შემეძლო, ძალიან ბედნიერი ვიყავი, თეთრ რაშზე არასდროს მიფიქრია შემოსკუპება, დიდობითაც კმაყოფილი ვიყავი, დილით გამოღვიძებისას თვალს მაგრად დავხუჭავდი იქნებ გაგრძელდეს მეთქი, მაგრამ არ გრძელდებოდა, ალბათ ამიტომაც ვტიროდი..
ეხლა კი მომენატრა დაბდურა ნათუკა, 50 თეთრიანი ოქროსი რომ ეგონა და ყველაზე მაგარი წარმოედგინა მსოფლიოში,.მომენატრა!!!! და წავალ თვალებს დავხუჭავ და იქნებ ახლა დამესიზმროს ჯუჯიკოთი ხელში, ენამოჩლექილი ლასას დახილით, მოვუყვებოდი, ვეჭორავებოდი, როგორც ერთ დროს დედა ეჯდა ხოლმე ძილის წინ თავთან, ვეტყოდი რომ მუსიკაზე დიდი პრობლემებიც არსებობს, დათუნია არასდროს მოვა გადასარჩნათ და საკუთარ თავს შენ თვითონ უნდა მიხედო, მერე კი თვალდახუჩული მამიკოს დაველოდებოდი და გავიტრუნებოდი, ეჰ როგორ მომნატრებიხარ ნათუკა…. . .

სამართლის სამართალი

სამართლის სამართალი


-დილით იმ დღეს ადრე გავიღვიძე, არ ვიცი თოვდა , წვიმდა თუ .. . ანდა რაში მაინტერესებდა.. ბავშვების ოთახში შევედი, ეძინათ ხელზე ვაკოცე ორივეს, ანდა ეგ თვენ რაში გაინტერესებთ და წავედი..
- სად?
- საავადმყოფოში
- გთხოვთ განაგრძოთ!
- შევედი, მორიგე ექიმს ეძინა, ექთანი გასული იყო. პალატაში ახალი პაციენტი მოეყვანათ, ისიც მძიმე, ვერავინ შემამჩნია ისე ვიჯექი დიდხანს, საათი არ მქონდა, შემდეგ აპარატი გამოვთე. გამოვრთე და დავჯექი, დაიწრიპინა, რაღაცეები დაიხატა, შემოვარდა ექთანი, ექიმი, ატყდა ჩოჩქოლი, გარდაიცვალაო, აპარატი გამორთულიაო, დამინახეს და არც დამიმალავს, მე გამოვრთე საკუთარი შვილი.
- შემდეგ?
- .. .
- შემდეგ ქალბატონო ნინო?
- .. ,
- ქალბატონო ნინო, თქვენ გამორთეთ საკუთარი შვილი ხელოვნური სუნთქვის აპარატიდან, თქვენ მოკალით საკუთარი შვილი,დიახ მო-კა-ლით, თქვენ თავს არ ცნობთ დამნაშავედ, თუმცა დანაშაულს აღიარებთ.
- დიახ
- რატომ ქალბატონო ნინო.?
- -იმიტომ, რომ მე შვილი მიყვარდა.
- -განა სხვა დედებს არ უყვართ ლოგინს მიჯაჭვული შვილები?
- სხვებსაც უყვართ მაგრამ გამბედაობა არ ყოფნით, მე ძლიერი ვარ!
- ძლიერი? იქნებ საკუთარი თავი უფრო გიყვართ და ამდენ ტანჯვას ვერ გაუძელით?
- ჩემი ტანჯვა ეხლა დაიწყო ბატონო მოსამართლე.
. . .
ცხოვრება სიცოცხლის ეტაპებია, რომლის გადასალახად , გარკვეული წინააღმდეგობები უნდა დასძლიო , დაახლოვებით ისეა, როგორც კომპიუტერულ თამაშში, ლეველები, ბონუსები და ა.შ, თუმცა თამაშისგან განსხვავებით ხელახლა ცხოვრების დაწყება შეუძლებელია, თუმცა თამაშის გამოცვლა ცხოვრების წესისგან განსხვავებით გაცილებით ადვილია. სამწუხარო ფაქტია ისიც,რომ კომპიუტერული თამაშის დროს არსებობს მიზანი, მიზნისკენ მისასვლელი გზა და ტრაექტორია, რომელზეც გადაადგილება ხდება ქვევიდან ზედა მიმართულებით და არასდროს ჩერდება ერთ ადგილზე, ხოლო რეალურ ცხოვრებაში ტრაექტორია და მიმართულებები იცვლება და ხშირად დროსა და სივრცეში იყინება მოვლენა, ვერც წინ მივიწევთ და ვერც უკან.. .
სამართლიანია ცხოვრება, არვიცი, ალბათ, უნდა იყოს წესით, სხვანაირად არ შეიძლება, სადღაც უნდა იყოს დაუწერელი კანონი მაინც სამართლიანობის შესახებ,დაუწერელი იმიტომ რომ, ჯერჯერობით დაწეილი ცხოვრების სამართალი მე არ მინახავს, უსამართლო ცხოვრებასაც ბევრჯერ შევსწრებივარ, მაგრამ ამ უსამართლობასაც ხომ უნდა ქონდეს დაწერილი კანონი რომლის მიხედვითაც თავის უსამართლობას გაასამართლებს არა? და მაინც სამართლიანია ცხოვრება-ო.
ნინოს Qდაქვრივდა როცა ნიკო გარდატეხის ასაკში იყო, ორივეს ერთნაირად შეეცვალა ხასიათი, ორივე გაიზარდა,უფრო დაუახლოვდა ერთმანეთს დედა-შვილი, ნინოს ქმარი ენატრებოდა, ნიკოს მამა, მაგრამ არ ახსენებდნენ, არასდროს არ ახსენებდნენ მას, ერთმანეთს უფთხილდებოდნენ, ერთმანეთის გულებს ისე ელოლიავებოდნენ , როგორც პეშვში დაგროვილ, სატრფოსთვის წასაღებ წყაროს წყალს, ენეტრებოდათ ძალიან ენატრებოდათ. . . ტკიოდათ. . .
ნიკოს მესამე კურზე შეუყვარდა, ნინოს იმ დღესვე შეუყვარდა ლანა, ნიკომ სამ აპრილს აკოცა პ;ირველად ლანას და ნინომ იმ საღამოს იგრძნო პულსის აჩქარება, თითქოს მასაც უხურდა ტუჩები, ბედნიერი იყო, იმიტომ რომ ნიკო იყო ბედნიერი, შემდეგ ქორწილი, ნინო დადოფალი იყო, შავებში ჩაცმული დედოფალი, ლანა პატარძალი რომელმაც იმ დღეს ჩამოიხსნა ვარდისფერი სათვალე და ცხოვრება ლამაზი და მარტივი მოეჩვენა. ნიკო იყო ბედნიერი იმიტომ რომ ბედნიერი იყო ლანა, და ნინო იყო ბედნიერი იმიტომ რომ უბედნიერესი იყო ნიკო.
ოხ ეს ბანალური სიტყვები. . . ყველაზე კარგად მაშინ იგრძნობ სხვის ტკივილს როცა შენ გეტკინება, ამიტომ რაც არ უნდა გულისამაჩუყებელი ფრაზები დავწერო შეიძლება ვერც მე გამოვხატო ნინოს ტრაგიკა და ვერც მისი ბედნიერების აღმნიშვნელი სიტყვებით დამრჩეთ კმაყოფილი.
ავარიაში მოყვა ნიკო, იმის მერე სახლში აღარ მისულა,წლებია საავადმყოფოში ,აპარატზე, მხოლოდ გული ლაბ-დაბ ლაბ-დაბ..ცემს, ნაწოლები, არანაირი იმედი, უმოძრაოდ, ლანა არ მოშორებია ნიკოს, ნინო –ლანას და ნიკოს.
არა, ვერ ვაგრძელებ, ახლა გამახსენდა ლანა და დავფიქრდი ნინო როგორ შეხედავდა თვალებში, მაგრამ ფაქტია ნინომ ეს გააკეთა,ვერ ვაგრძელებ, დავმძიმდი.
და მაინც .. .ნინო არ შეშლილა, მან ეს საღ ჭკუაზე გააკეთა,ჩემ აზრამდე არ დადის როგორ, მაგრამ ნინომ შეძლო , ნინო, ნინო ნინოოოოოოოოოო, თქვი რამე,რატომ ნინო, რატომ,როგორ? ფსიქიატრიულში ყოფნა გირჩევნია უპატრონოდ?ყოველგვარ დაცვაზე და ადვოკატურაზე უარი განაცხადე და საკუთარ თავს გამოუტანე მარტო ყოფნის განაჩენი, მაგრამ მონასტერში არ წახვედი.ამოღერღე რამე ნინო.
პატარა ნინუცამ გამიღო კარები და ბებიას ოთახში შემიყვანა, დაბერებული მეჩვენა და გათეთრებული მიუხედავად იმისა მეც პირველად ვხედავ ჩემ გმირს, უფრო სწორად ჩემი გმირის ფოტოს, შავ-თეთრს, ნიკოს სურათსა და კანდელს შორის, ამინ.
ლანამ ყავა მომართვა და ბლოკნოტი გამომატანა, ალბათ დააინტერესებსო,
შავი ბლოკნოტი იყო, გაკრული ხელით, უსწორმასწორო, მოხუცის ხელით ეწერა, ნინოსი იყო:
,, ეხლა ვზივარ და ველოდები, არც ავტობუსს, არც პენსიას, არც შვილის გამოჩენას, არც კეთილი ადამიანის მოწყალებას, მე მხოლოდ სიკვდილს ველოდები, ვიცი მოდის, მალე მოვა, დაველოდები და როცა ვიგრძნობ როგორ შემოვა და ჩამებღაუჭება, დავთანხმდები თან გავყვები და იქ შვაყოვნებ აქ რომ აღარ წამოვიდეს ცოტა ხანი.
მე ვარ დედა, რომელმაც მოკლა შვილი, იმ დღეს მე მოვკალი საკუთარი თავი და გავატანე ჩემ შვილს ჯოჯოხეთში, თუმცა ვიცი ჩემი ნიკო იქ მხოლოდ ჩემი სულის მოსანახულებლად შემოივლის, ნიკო დავასვენე, ვერ მოვითმინე უსამართლობის ზეიმი და ამ უსამართლობას სამართლიანად მოვექეცი, ვხედავდი შავოსან ლანას რომელსაც ყოველ დილით უკვდებოდა ქმარი და ყოველ საღამოს თვითონვე ბანდა ცოცხალ მიცვალებულს, მე წლებია შვილი გარდაცვლილი მყავდა, არ მინდოდა ბავშვებში ხელოვნური აპარატი მამასთან ასოცირებულიყო , ძნელია ჩემი გაგება, მე თვითონაც მიჭირს ცივი რეალობის პირისპირ დადგომა, მაგრამ მწამს ჩემი შვილი მაიც გამიგებს, მე მოვავლინე ის ამ ქვეყნად უფლის წყალობით და უფლისვე დახმარებით გავაფრინე ზეცაში, ვის ვთხოვო შენდობა? უფალს რომელმაც უკვე გადაწყვიტა ნიკოს ბედი 7 წლის წინ? თუ ლანას რომელსაც იმედი ჩავუკალი, იმედი რომელიც არ არსებობდა. არა ,არა ლანა მე შენ ახალი იმედიც გაჩუქე, მომავლის რწმენა, რეალური მომავლის, კარგი დედობის, შენ ამას ჯერ ვერ ხვდები და ჩემი დანახვაც არ გინდა, არ მიკვირს, არც მე ჩამიხედავს იმ დღის შემდეგ სარკეში, მაგრამ გუშინ ნიკო დამესიზმრა, ქუჩაში იდგა, დიდი თოფი ამოეღო და ყველას ესვროდა,შემდეგ გაჩერდა და შემომხედა, იარაღი დააგდო და მითხრა იქ წოლა ვამჯობინე აქ დოგმას დედაო, შემდეგ ჩამეხუტა და ზევით აფრინდა, გუშინ უსამართლობის სამართალს მივხვდი და შვება ვიგრძენი წერტილი რომ დავუსვი, ალბათ მალე მოვა ჩემი სამსჯავროც და მეც გამასამართლებენ, მცივა. . .
მივხვდი რომ ყველა უსამართლობა სამართლიანია . მცივა. . .

გავბრაზდი

ვაგზლის მოედანი, ულამაზესი ვაგზლის მოედანი, ხვადასხვა ეროვნების ციგნებით,ხელგაწვდილი მათხოვრებით,ცელოფნის პარკებით მოპირკეთებული ქუჩები, ძველმანებით გადატენილი მიწისქვეშეთით,ხელში თუთიყუშმომარჯვებული მარჩიელებით, მშიერი მაწანწალა ბავშვებით.
სახეგაყინული,წითელი , დარბეული გამყიდველი რთავს სიმღერას და დიდი გრძნობით უსმენს, ტექსტიდან ჩანს რომ ვიღაც გონებრივად დარბეული ითხოვს ღიმილი აჩუქონ,არადა რამდენი შესანიშნავი სიმღერა გვაქს ქართველებს,,საქართველოო ლამაზოოოოოოო სხვა საქართველო სად არის”..…ისე ლოგიკურად თუ ვისმჯელებთ სხვაგან არც საფრანგეთია და არც იტალია,ყოველშემთხვევაში მეორე აპენინის ნახევარკუნძული არსად აღმოუჩენიათ, მაგრამ ასეთი ლამაზი საქართველო რომ არსად არ არის ვაგზლის ულამაზესი მოედანიც გვარწმუნებს. მოდით გავშორდეთ აქაურობას და რომელიმე ტრანსპორტით ვცადოთ გადაადგილება, I.მეტრო: კარგი აზრია, სწრაფი და იაფი,სანამ მეტრომდე შეაღწევ დიდი სამსჯავრო გაქვს გასავლელი; ჯერ ყვავილების გამყიდველი გთხოვს იყიდო მისი დამჭკნარი ვარდი, შემდეგ 150 ცალ ხელსახოცს სულ რაღაც ერთ ლარად ყიდის ბებიის ტოლა ცრემლმორეული ქალი, შემდეგ კიდურებგანუვითარებელი პატარა ბიჭუნა ეცდება გულზე დაკიდებული ტრაფარეტი წაგაკითხოს,უფეხო ბიძია მოგიგორდება და ხატის შეძენას გევედრება ამ დროს კი ქუდშიხურდებჩაყრილი და ფანდურმომარჯვებული ნიჭიერი , მაგრამ სიღატაკისგან სახე წაშლილი დეიდა ღიღინებს: თბილისოო..მზის და ვარდების მხარეოოო.. უშენოდ სიცოცხლეც არ მინდა…..ნუ აქაც საკითხავია რამდენად შესაძლებელია თბილისით და თბილისის გარეშე ცხოვრება და რატომ ურჩევნია თბილისის მეტროში მათხოვრობა თუნდაც სადმე ,,საქართველოო ლამაზოს” სოფელში ცხოვრება ამ სიღატაკის ზღვარს მიღმა მცხოვრებ ქალბატონს,მაგრამ ვხვდები რომ მხოლოდ მზის და ვარდების გამო არ იზიდავს ეს ქალაქი ამდენ გაჭივრებულს.ვაგონში შესაძლოა ზურგზე ბავშვმოკიდებუულმა ციგანმა გთხოვოს დახმარება, დაგემუქროს საკუთარი ნერწყვით,ხელიდან აგაცალოს რაიმე ნივთი,რაზეც ციგანივით შავი მაგრამ განათლებული, სამედიცინო უნივერსიტეტის ინდოელი სტუდენტების ჯგუფი აუცილებლად გაოცდებიან რაღაცას ინდურად გადაილაპარაკებენ და იმედია სიცილით თანაგრძნობას
გამოხატავენ, მერე მათდაგასაორად უკვე მეორე გაჩერებაზე ახალი პარტია გამოჩნდება ,ეს უკვე კარგად მომზადებული ბავშვთა ,,ანსამბლია” 2 დგას ორიც დაჩოქილია და არაგრამატიკულად დაზეპირებული სიმღერის ტექსტის შემდეგ იწყებენ მოთქმა ხმითა თავბოლო ერთს: ,,დეიდებო, ბიძიებო, დამეხმარეთ, ხეირი ნახეთ..ინდოელები კვლავ იცინიან, მაგრამ ჩვენ მზის და ვარდების მხარის მოსახლეობას გვტკივა და გვინდა არასდროს დავინახოთ მსგავსი ფაქტი,, მაგრამ მაინც ამ საოცარი ქალაქის გარეშე სიცოცხლეც არ გვინდაააა..არა ამოვიდეთ მეტროდან და ვცადოთ ავტობუში დავიოკოთ ნერვები, ჰმმმ,არ გამოგვივიდა, ყვირილი,წივილი,ალიაქოთი,მშიერ სტუდენტს ბილეთი არ აქვს პლასტიკური ,,დაკარგვია:, აჯარიმებენ,თავს იცავს, ახალგაცნობილი და ცნობისმოყვარე დეიდებ იცავენ, კონტროლიორი ყვირის, არა არა, ავტობუსი ამ შემთხვევაში გამოვრიცხოთ და მზითა და ვარდების ქალაქში ფეხით ვცადოთ გასეირნება, საით წავიდეთ? მოდი იქ სადაც ადრე გალაქტიონი დააბოტებდა იქეთ ავიღოთ გეზი, ავუყვეთ ვარაზისხევს,ლამაზ ვარაზისხევს, სიახლე,ახალი გზა, კონსტრუქციები ჩანს, საქართველოოო ლამაზოოოოო..მოდი რუსთაველისკენ ავისეირნოთ ,ჰეი აი ემ ველლ, თაიმ ? ვან მინუთ ითს ფაივ ოქლოქ. უკაცრავად ,უცხოელი შემხვდა და გავესაუბრე, ხო არ შევარცხვენდი ჩვენს ვარდებიან მხარეს, მე არა მაგრამ ვხედავ მაინც აღელდა ეს კაცი პარლამენტის შენობასთან საპროტესტო აქცია რომ დაინახა, მაგრამ არაუშავს ბოჩელის და გარსიას იმედი გვაქვს ჩვენს ქვეყანაზე იკითხავენ აღფრთოვანებით სხვა საქართველო სად არისო, აბა ამ ინგლისელმა რა იცის ჩვენი აქციების ქორონიკონი.
განგებ აღარ გავაგრძელებ…..
უარესი გვეკუთვნის.
უნდა მოვუაროთ და გავხადოთ მზის და ვარდების სადარი..
საკუთარი ოთახი უნდა გამოვგავო
სტუმარი მე დამცინებს და არა ჩემს მშობელს, მე უკვე დიდი ვარ..
სხვა საქართველო არის, უკეთესი საქართველო ვიცი მე, მაგრამ მანამ ვერ ვიპოვით სანამ არ დავალაგებთ ისე როგორც მე საკუთარ ოთახს.
წავედი..