ნახვამდის 2012 წელო

ნახვამდის 2012 წელო
აღარ მობრუნდე..2013 წელი მინდა, მინდა უფრო ბედნიერებმა ვიცხოვროთ..
მადლობა 2012-ო წელო, შენ ბევრი ბედნიერი წუთი მაჩუქე, ბევრი სიხარულის წამი მომანიჭე, მაგრამ მე მაინც 2013 მინდა.
მადლობა 2012-ო წელო, ხშირად მოგიგონებ და გავიხსენებ წინა წლის ამბებს, ხშირად გამეღიმება საბნის ქვეშ ლოგინში , ხშირად შევხედავ 2012 წელს გადაღებულ ვიღაცისთვის უმნიშვნელო, მაგრამ ჩემთვის ძალიან უმნიშვნელოვანეს ფოტოებს მომაგონდები ტკბილად, მაგრამ , არა მე მაინც 2013 წელი მინდა.
2012 -ო მინდა წახვიდე, და წაიღო ის ტკივილი რაც დამიტოვე, წამართვი საყვარელი ადამიანები,ბევრჯერ მატკინე გული,ჩამომაგდე ციდან, მაგრამ შეგეცოდე, ამაყენე და მანც მიმაცილე 2013 წლამდე, ეხლა კი წადი და გადამაბარე 2013 წელს მშვიდად
ბოდიში რომ ასე უცერემონიოდ გიშვებ, მხოლოდ ერთი წერილით შემოვიფარგლები, მაგრამ ასეთია ეს ცხოვრება, შენ შეჩვეული იქნები ადამიანებისგან ამას, როგორ ზარ-ზეიმით გელოდებოდნენ, ზოგი მაგიდის ქვეშაც კი შეძვრა სხვადასხვა განზრახვით, ზოგმა სურვილი ჩაიფიქრა და გაგანდო და დაწვა, აუსრულე და მადლობის ღირსადაც კი არ ჩაგთვლეს, პირიქით გთხოვენ წახვიდე, არაუშავს 2012-ო მაინც ყველას ახსოვსხარ და დიდხანს ემახსოვრები.
მადლობა 2012-ო , მე ვეცდები 2013 ს ბნელ ოთახში დარჩენილი მარტო ბავშვივით დამფრთხალი არ შევხვდე, შენ მაიძულე მქონოდა მომავლის იმედი და სიყვარული, ვეცდები ვიყო ისეთი როგორიც 2013 წელს შეეფერება,დავაფასო ყოველი წამი და მიყვარდეს ყოველი წუთი, მიხაროდეს დილა , მინდა ფული იქცეს მესამე ხაროსხოვნად, ყოველი მესამე მოხუცი პოლიტიკაზე არ საუბრობდეს, ხურდის მაგოვრად ჩახუტებას ითხოვდნენ და მშიერი ადამიანი სახელმწიფოს სირცხვილად მიაჩნდეს, სახედასიებული ახალგაზრდები გასაბრუებელ გაბაპენტინს არ სვამდნენ და სიტყვა სიყვარული ისეთ ჯადოსნური ყოფილიყოს ,რომელსაც მხოლოდ ერთეულები წარმოსთვამდნენ
წადი 2012 -ო წელო და დავხვდებით ჩვენ ისევ ისე ზარ-ზეიმით, ოვაციებით, ახალი ტანსაცმელებით, შოკოლადებით, სასმელებით, ბანკის ანაბარზე დარიცხული საახალწლო პრემიით და რაც მთავარია უამრავი ახალი იმედით 2013 წელს..
ახალი წლის სუფრაზე ერთ სადღეგრძელოს დავლევ შენსას და 2013 ს შევეგებები, იმიტომ რომ უფრო მისი მოსვლა მიხარია ვიდრე შენი წასვლა, არ მინდა რომ მომენატრო, გპირდები გავიხსენებ შენს ცუდსაც და კარგსაც,ეხლა კი მშვიდობით ..
გამარჯობა 2013 წელო, ერთი წელი შენ იქნები ჩემთან ერთად და ძალიან გთხოვ, ყოველ საღამოს მომისმინე ხოლმე, შენ უკვე ყველაზე დიდი რამ მაჩუქე მე-იმედი.
გამარჯობა .. მე შენს დიდხანს გელოდებოდი....

როგორ ტრიალებს ეს დედანატირები დედამიწა?!

მაინც როგორ ტრიალებს ეს დედანატირები დედამიწა? ფეხებზე კიდია ყველას პრობლემა, თავის საქმეს აკეთებს უნდა და ტრიალებს, ზოდიაქოთი მორიელი იქნებოდა დედამიწა , ხან საკუთარ თავს დაიშხამავდა და ხან სხვებს. სააბაზანოდან გამოვედი და სმს დამხვდა, თამუნა მაპატიე , თამუნა არ ვიყავი და არც მიწერის სურვილი მქონდა, მეორე სმს მოვიდა , შენს სახლთან ვარ ჩამოდი, არ შემშინებია კვლავ,იმიტომ რომ თამუნა არ ვიყავი, მერე შემეცოდა ვიღაც რომეო და მივწერე არ ვარ თამუნა მეთქი, რომეომ არ დამიჯერა და პატიებას მთხოვდა, მეც თამუნას ჯვარი ვიტვირთე და შევუნდე, სანამ ეგ გაარკვევდა იმ იმედით რომ მე უკვე ტკბილ სიზმრებს ვნახავდი, ისე რა ადვილი ყოფილა თამუნას მაგივრად პატიება, მივხდი სხვისი თვალით ყველაფერი ადვილია და ჯობია ხანდახან სახუთარ პრობლემებსაც მეზობლის ჭორიკანა ქალივით შეხედო, სარეცხის გასაფენად რომ გამოვა აივანზე და სამ პრობლემას გადაუჭრის ერთ ადამიანს. რომეო სულ გადამავიწყდა ის კვირა, რამდენიმე დღის შემდეგ ისევ სმს მომივიდა, დიდი მადლობა მწერდა ,,ტანჯული სული" აღარ გავეცი პასუხი, სინდისმა შემაწუხა,ვიცი თამუნა არ ხარ მაშინაც ვიცოდი უბრალოდ ძალიან გამიხარდა რომ მაპატიე, ცივი არაფრის მივახალე და პრავის ტესტებს ჩავუჯექი, იცი ხანდახან ის არ უნდა გააკეტო რაც შენ გინდა, შეხედო სხვას რაც უნდა და ასიამოვნო, შენ ეს გამოგოვდაო–მომწერა, ისე მომერიდა კინაღამ დავურეკე და მართლა შენდობა ვთხოვე , რომეოს თამუნა გაბუტვია , რა მარტივია ღმერთოჩემო ეს ცხოვრება , რომეოს წარმატება ვუსურვე და მიხვდი რომ თამუნას რომეო მართლა უყვარდა, იმიტომ რომ ებუტებოდა... მერე მივხვდი რა ადვილი ყოფილა სხვისი ცხოვრების ყურება, შეგიძლია პოპკორნიც დაიდოდო ფილმივით გადაავლო თვალი ვიღაცის ცხოვრებას, ზოგი მძაფრ სიუჟეტიანია, ზოგი დრამა ზოგი მელოდრამა, ხოლო როდესაც ჩემს ცხოვრებაზე მიდგა საქმე პოპ კორნი აღარ მომინდა, ვეღარ მივხვდი ვერც ჟანრი და ვერც რეჟისორი, თამუნა ვყოფილიყავი დრამას სათავგადასავლოდ და რომენტიკულ ფილმად ვაქცევდი , მაგრამ საკუთარ თავზე გამიჭირდა და დავფიქრდი, თამუნა რომ ვყოფილიყავი გაბუტული ვიჯდებოდი ალბათ,მაგრამ მეობა უფრო ძნელი ყოფილა, და მაინც როგორ ტრიალებს ეს დედანატირები დედამიწა, არა გურამი ბაბუა , ჩემს მოკლემეტრაჟიან ფილმში მივხვდი , დედამიწას სიყვარული კიარა ტყუილის და სიმართლის რკვევა ამოძრავებს, ხან ის წონის ხან ის,მაგრამ მივხვდი რომტყუილსაც ქონია ერთი დადებითი თვისება ის დედამიწას ატრიალებს და მაინც როგორ ტრიალებს ეს დედანატირები დედამიწა?!

თოვლი

მთელი დღე პიჯამოთი, სიგარეტით, ყავით, რა თმა უნდა კომპიუტერით, ინტერნეტით, ფეისბუქით, სკაიპში მოუკელი, ტელევიზორიდან გესმის ,,უკვე 20 საათია საქართველის ტერიტორიაზე ისევ თოვს" იგინები, გარეთ გაიხედავ ისევ თოვს, ტელევიზორი გაჰკივის: ,, დიდთოვლობა ყვარელში უკვე"... მოკეტე რა, და ტელევიზორს რთავს, სულ სულ რთავ, ისევ ინტერნეტი, ფეისბუქი, იუთუბი, არა რა, ამინდი მოქმედებს ხასითზე , არ გინდა გარეთ გასვლა, ყავა თუ ჩაი, ეძებ ჩუსტებს, სავარძლის ქვეშ შეყრილს გეზარება თურქულის ადუღება და უბრალოდ ხნად ყავას ამჯობინებ, ადიალას იფარებ და უაზროდ გაგყავს დღეები, ვიღაცამ ტელევიზორი ჩართო და გესმის ისევ გამყინვარება,გაიზრდება ზღვის დონე , გაიზრდება დაავადებათა რიცხვი, პროგნოზი საგანგაშოა, ნუ კარგით რა.. ეძებ ახალ ფილმს, იწერ, გამდოწერაც გეზარება, იმავე ფილმს ონლაინში ეძებ, უკვე ყურება გზარება, ურეკავ მეგობარს, იღებს ყურმილს ნამძინარევი ხმით, ეხლა საჭმელზე იწყებ ფიქრს, ჰმ, ცხელი ხინკალი..უჰუჰუჰუჰუ, როგორ ჩაიღვრება მუცელში ხილნკლის წვენი, გარეთ გაიხედავ და გეზარება, იქ მისვლა არ გინდა? და მაინც რა უნდა აკეთო ასეთ ამინდში? ბავში? ნუ არ არის ცუდი აზრი , მაგრამ მაინც:...რა უნდა აკეთო?იქნებ არაფერი? და ძალით ქმინით პრობლემას, დაისვენეთ ხალხნო ცოტა ხანი, შეირგეთ ეს ცხოვრება, მოიწყვეთ ლამაზი კუთხე და გაიღიმეთ, ღიმილი ხომ ანტიდეპრესანტია, შემდეგ იოცნებეთ, დახუჭეთ თვალები, (ფრთხილად ყავასთან)მე კი ისეთ რაღაცას გეტყვით რაც შეგიმსუბუქებთ აზრებს რაც თავში მოგდით უსაქმურობასთან და სინდისის ქენჯნასთან დაკავშირებით ციტირება: ...,,რამდენიმე ხნის შემდეგ ღმერთმა გააჩინა ქალიც ადამის ნეკნისაგან, რომელიც გამოუღო ძილის დროს, და მისცა ქალსაც ისეთივე სული. და უწოდა ადამმა ქალს ცოლი და თქვა: ეს ჩემი ძვალი და ხორცია, რადგან ჩემგან გამოვიდაო. ღმერთმა აკურთხა პირველი ცოლ-ქმარი და უთხრა: აღორძინდით და განმრავლდით, აღავსეთ ქვეყანა და ეუფლენით მას. ექვს დღეში დაასრულა ღმერთმა ქვეყნის შექმნა. მეშვიდე დღე კი აკურთხა და დაგვიდგინა თვისდა სადიდებლად და უწოდა ამ დღეს შაბათი (მოსვენება). შვიდივე დღე შექმნა უფალმა, ახსენა დასვენებაც თუმცა არ უხნებია კლიმატი, აქედან გამომდინარე იქნებ ეს ის დროა როცა უნდა დავისვენოთ ვაქცოთ შაბათად ეს დღეები და არ ვივნოთ არაფერი და არც სხვას ვავნოთ,დავიმუხტოთ დადებითად და გვქონდეს მომავლის იმედი რომ სულ ,სულ მალე გამოვა მზე, ყავის, სიგარეტისა და ინტერნეტის გარდა ვიფიქროთ რატომ თოვს იქნებ იმიტომ რომ ცოტა ხანი დავფიქრდეთ რას ვაკეთებთ საერთოდ, მე დეიდა გარდამეცვალა, რომელმაც როდესაც გავიგეთ რომ კიბო ჰქონდა გულში ჩამიხუტა და მითხრა, არაუშავს დრო მაქვსო, დეიდაჩემმა მოასწრო ყველაფერი მიუხედავად თოვლისა და ავდმყოფობისა, ის ყველას უყვარდა, სულ იღიმოდა და არასდროს არ იყო უკმაყოფილო. იცოდა, რომ ცხოვრება გრძელდება და ჯობია გამოიყენო, გამოვიყენოთ ეს თოვლი, ვიყოთ თბილები დავისვენოთ ცხვორებისეული პრობლემებისგან და ჩავუფიქრდეთ საკუთარ თავებს, ვიყოთ სახლში, მაგრამ ვეცადოთ იმაზე უფრო პოზიტიური იყოს ჩვენი სახლში ყოფნის დღეები ვიდრე მზიან ამინდში ყოფნისას. დავეხმაროთ ერთმანეთს , გავუღიმოთ და გვიყვარდეს ცხოვრება მიუხედავად სიცივისა, ყინვისა და ცუდი ადამიანებისა, მე მიყვარს ეს ცხოვრება, მიუხედავად იმისა რომ არსებობს ბევრი მიუხედავად იმისა....

როგორ მომნატრებიხარ ნათუკა…. . .

როგორ მომნატრებია საკუთარი თავი, პატარა ნათუკა მომნატრებია, სკოლის მოსწავლე, მუსიკიდან ყოველთვის თვალცრემლიანი მომავალი, იმის იმედით რომ ოდესმე ეს ტანჯვა დამთავრდებოდა, სკოლაში წასვლის წინ მუდამ მოჩვენებითი ავადმყოფობა (ესეც არ ჭრიდა ხოლმე) , ზაფხული, გურია, ბებია, -,,რეიზა ვარ ცოცხალი ბებია რა გატირებს ჩამოვა მამაშენი’’ ჩემი ბებია.. . მარტო ჩემი, ეჭვიანი ბებია-არ წახვიდე ბებია არსად, მასწავლე და მე გეთამაშები მაგ ჯოკერს, ბათუმი,ზღვა, არასდროს ზაგარი, მუდამ დამწვრობა და სამი დღე წოლა კიტრით შუბლზე, როგორ მომნატრებია სიტყვები გამიშვი რა დე, ჩავიცმევ რა ამ შარვალს, ჩაგაბარებ რა გაკვეთილს (დედაჩემი მაიც არ იბარებდა ხოლმე:დ ) დილით ტირილი, სიტყვებით- Aაბა რა ვაკეთო? გიმნაზია, ფორმა, ლოცვა. ხო ლოცვა, გულწრფელი ლოცვა თან ალალი და უსური, ბავშვური აღსარება , დედიკოს ვაბრაზებ , მამიკოს ვაწყენინე, ჩემი ძმა ჩავუშვი, ცუდი სიტყვა ვთქვი, მამაოს ღიმილი, და თავზე მისი ხელი, ჩემი ამოსუნთქვა, მაისში ვამთავრებდით სკოლას დ აი იმ დღეს პირველად ვჭამდით ნებადართულ ნაყინს, მანამადე არარეგალურად ვილუკმებოდით ხოლმე მე და ჩემი ძმა, ვაიმე ძალიან მომნატრებია, აივნიდან ბუშტების გაბერვა, თოკზე ნაჭრის მობმა და მელოტ კაცზე დაგდება, მერე იმის ამოვარდნა, ჩვენი დასჯა, დედაჩემის ყვირილი, მამაჩემის მუქარა, კბილის შემოგდება სახურავზე, ჩემსავით პატარა დაქალები, მეგობრობის დღიური, ყველგენ ერთი და იგივე ტექსტით,პირველი ოცნებები, უფროსკლასელებთან გაპრანჭვა, სამიანი და სახლში დარცხვენილი მისვლა,როგორ მომნატრებია სათამაშოები, ჯუჯიკო, ჩემი ჯუჯიკო, ჯუჯიკო რომ დაიხა იმ დღეს არც მე მეძინა და არც ლაშას, მეგობარს ვგლოვობდით დიდხანს, დიდი თვალები ქონდა ჯუჯიკოს და ყავისფერი ქუდი ეხურა, ბასტი ბუბუ, სულ მიკვირდა ბიძაჩემი ბასტის რატომ მიძახის- მეთქი, დიდი ლოყები მქონდა და მუდამ ხმადაბლა ვლაპარაკობდი, ბარბების კოლექცია, კაბები, ქუჩა, პაკიმონები, ფანა ფანა ე ძი დო, , გალობა ტაძარში, მენატრება ნათუკა, ენამოჩლექილი უკბილო ნათუკა, ყველაზე დიდი ოცნება მუსიკის დამთვრება, დამთავრების შემდეგ კი გულში სიცარიელე და არანაირი სიხარული, მენატრება ლამპის შუქზე ხატვა, სანთლიგან ფიგურების გაკეთება, შუქი მოვიდა ურაააააა, ვუი წავიდააა , მოვა, აუცილებლად მოვა, დედიკოს დამშვიდება, ჩემ პატარა საწოლში დაწოლა და ფიქრი თუ რა ლამაზია ეს ცხოვრება, მხოლოდ იმიტომ რომ ჩემი ფისო მიკრუტუნებს ფეხებთან და ვცდილობ გავაჩერო, დედიკო მიყვირებს რომ დაინახოს, დედა შემოდის რაღაცეებს მეკითხება, მეჭორავება, იცის არასროს გავცემ, მართალი გითხრათ მაშინ ვერც კი ვხვდებოდი, მაგრამ ის მაინც მე მეჭორავებოდა, მე ვუსმენდი და ვკოცნიდი, ბაბია დათუნიზე მიყვებოდა ზღაპარს და სანამ პატარა ნათუჩას არ გაათავისუფლებდა ტყვეობიდან დათუჩა თვალს არ ვხუჭავდი, ბებო გადიოდა, მე კი მაიც დათუჩაზე ვფიქრობდი, რა კეთილი იყო დათუჩა ყოველ დილით მახვდრებდა ფოჩიან, ყვითელ შოკოლადს, მერე მამიკო შემოვიდოდა, დაგვხედავდა, დაარწმუნდებოდა თუ არა რომ გვეძინა გვაკოცებდა და შეუმჩნევლად გავიდოდა, როგორც კი ნავთის ,,ტურბოს’’ გამორთავდა მეძინებოდა და მესიზმრებოდა თითქოს დიდი ვიყავი, ასე 21 წლის, ძალიან ლამაზი და ყველაფერი შემეძლო, ძალიან ბედნიერი ვიყავი, თეთრ რაშზე არასდროს მიფიქრია შემოსკუპება, დიდობითაც კმაყოფილი ვიყავი, დილით გამოღვიძებისას თვალს მაგრად დავხუჭავდი იქნებ გაგრძელდეს მეთქი, მაგრამ არ გრძელდებოდა, ალბათ ამიტომაც ვტიროდი..
ეხლა კი მომენატრა დაბდურა ნათუკა, 50 თეთრიანი ოქროსი რომ ეგონა და ყველაზე მაგარი წარმოედგინა მსოფლიოში,.მომენატრა!!!! და წავალ თვალებს დავხუჭავ და იქნებ ახლა დამესიზმროს ჯუჯიკოთი ხელში, ენამოჩლექილი ლასას დახილით, მოვუყვებოდი, ვეჭორავებოდი, როგორც ერთ დროს დედა ეჯდა ხოლმე ძილის წინ თავთან, ვეტყოდი რომ მუსიკაზე დიდი პრობლემებიც არსებობს, დათუნია არასდროს მოვა გადასარჩნათ და საკუთარ თავს შენ თვითონ უნდა მიხედო, მერე კი თვალდახუჩული მამიკოს დაველოდებოდი და გავიტრუნებოდი, ეჰ როგორ მომნატრებიხარ ნათუკა…. . .

სამართლის სამართალი

სამართლის სამართალი


-დილით იმ დღეს ადრე გავიღვიძე, არ ვიცი თოვდა , წვიმდა თუ .. . ანდა რაში მაინტერესებდა.. ბავშვების ოთახში შევედი, ეძინათ ხელზე ვაკოცე ორივეს, ანდა ეგ თვენ რაში გაინტერესებთ და წავედი..
- სად?
- საავადმყოფოში
- გთხოვთ განაგრძოთ!
- შევედი, მორიგე ექიმს ეძინა, ექთანი გასული იყო. პალატაში ახალი პაციენტი მოეყვანათ, ისიც მძიმე, ვერავინ შემამჩნია ისე ვიჯექი დიდხანს, საათი არ მქონდა, შემდეგ აპარატი გამოვთე. გამოვრთე და დავჯექი, დაიწრიპინა, რაღაცეები დაიხატა, შემოვარდა ექთანი, ექიმი, ატყდა ჩოჩქოლი, გარდაიცვალაო, აპარატი გამორთულიაო, დამინახეს და არც დამიმალავს, მე გამოვრთე საკუთარი შვილი.
- შემდეგ?
- .. .
- შემდეგ ქალბატონო ნინო?
- .. ,
- ქალბატონო ნინო, თქვენ გამორთეთ საკუთარი შვილი ხელოვნური სუნთქვის აპარატიდან, თქვენ მოკალით საკუთარი შვილი,დიახ მო-კა-ლით, თქვენ თავს არ ცნობთ დამნაშავედ, თუმცა დანაშაულს აღიარებთ.
- დიახ
- რატომ ქალბატონო ნინო.?
- -იმიტომ, რომ მე შვილი მიყვარდა.
- -განა სხვა დედებს არ უყვართ ლოგინს მიჯაჭვული შვილები?
- სხვებსაც უყვართ მაგრამ გამბედაობა არ ყოფნით, მე ძლიერი ვარ!
- ძლიერი? იქნებ საკუთარი თავი უფრო გიყვართ და ამდენ ტანჯვას ვერ გაუძელით?
- ჩემი ტანჯვა ეხლა დაიწყო ბატონო მოსამართლე.
. . .
ცხოვრება სიცოცხლის ეტაპებია, რომლის გადასალახად , გარკვეული წინააღმდეგობები უნდა დასძლიო , დაახლოვებით ისეა, როგორც კომპიუტერულ თამაშში, ლეველები, ბონუსები და ა.შ, თუმცა თამაშისგან განსხვავებით ხელახლა ცხოვრების დაწყება შეუძლებელია, თუმცა თამაშის გამოცვლა ცხოვრების წესისგან განსხვავებით გაცილებით ადვილია. სამწუხარო ფაქტია ისიც,რომ კომპიუტერული თამაშის დროს არსებობს მიზანი, მიზნისკენ მისასვლელი გზა და ტრაექტორია, რომელზეც გადაადგილება ხდება ქვევიდან ზედა მიმართულებით და არასდროს ჩერდება ერთ ადგილზე, ხოლო რეალურ ცხოვრებაში ტრაექტორია და მიმართულებები იცვლება და ხშირად დროსა და სივრცეში იყინება მოვლენა, ვერც წინ მივიწევთ და ვერც უკან.. .
სამართლიანია ცხოვრება, არვიცი, ალბათ, უნდა იყოს წესით, სხვანაირად არ შეიძლება, სადღაც უნდა იყოს დაუწერელი კანონი მაინც სამართლიანობის შესახებ,დაუწერელი იმიტომ რომ, ჯერჯერობით დაწეილი ცხოვრების სამართალი მე არ მინახავს, უსამართლო ცხოვრებასაც ბევრჯერ შევსწრებივარ, მაგრამ ამ უსამართლობასაც ხომ უნდა ქონდეს დაწერილი კანონი რომლის მიხედვითაც თავის უსამართლობას გაასამართლებს არა? და მაინც სამართლიანია ცხოვრება-ო.
ნინოს Qდაქვრივდა როცა ნიკო გარდატეხის ასაკში იყო, ორივეს ერთნაირად შეეცვალა ხასიათი, ორივე გაიზარდა,უფრო დაუახლოვდა ერთმანეთს დედა-შვილი, ნინოს ქმარი ენატრებოდა, ნიკოს მამა, მაგრამ არ ახსენებდნენ, არასდროს არ ახსენებდნენ მას, ერთმანეთს უფთხილდებოდნენ, ერთმანეთის გულებს ისე ელოლიავებოდნენ , როგორც პეშვში დაგროვილ, სატრფოსთვის წასაღებ წყაროს წყალს, ენეტრებოდათ ძალიან ენატრებოდათ. . . ტკიოდათ. . .
ნიკოს მესამე კურზე შეუყვარდა, ნინოს იმ დღესვე შეუყვარდა ლანა, ნიკომ სამ აპრილს აკოცა პ;ირველად ლანას და ნინომ იმ საღამოს იგრძნო პულსის აჩქარება, თითქოს მასაც უხურდა ტუჩები, ბედნიერი იყო, იმიტომ რომ ნიკო იყო ბედნიერი, შემდეგ ქორწილი, ნინო დადოფალი იყო, შავებში ჩაცმული დედოფალი, ლანა პატარძალი რომელმაც იმ დღეს ჩამოიხსნა ვარდისფერი სათვალე და ცხოვრება ლამაზი და მარტივი მოეჩვენა. ნიკო იყო ბედნიერი იმიტომ რომ ბედნიერი იყო ლანა, და ნინო იყო ბედნიერი იმიტომ რომ უბედნიერესი იყო ნიკო.
ოხ ეს ბანალური სიტყვები. . . ყველაზე კარგად მაშინ იგრძნობ სხვის ტკივილს როცა შენ გეტკინება, ამიტომ რაც არ უნდა გულისამაჩუყებელი ფრაზები დავწერო შეიძლება ვერც მე გამოვხატო ნინოს ტრაგიკა და ვერც მისი ბედნიერების აღმნიშვნელი სიტყვებით დამრჩეთ კმაყოფილი.
ავარიაში მოყვა ნიკო, იმის მერე სახლში აღარ მისულა,წლებია საავადმყოფოში ,აპარატზე, მხოლოდ გული ლაბ-დაბ ლაბ-დაბ..ცემს, ნაწოლები, არანაირი იმედი, უმოძრაოდ, ლანა არ მოშორებია ნიკოს, ნინო –ლანას და ნიკოს.
არა, ვერ ვაგრძელებ, ახლა გამახსენდა ლანა და დავფიქრდი ნინო როგორ შეხედავდა თვალებში, მაგრამ ფაქტია ნინომ ეს გააკეთა,ვერ ვაგრძელებ, დავმძიმდი.
და მაინც .. .ნინო არ შეშლილა, მან ეს საღ ჭკუაზე გააკეთა,ჩემ აზრამდე არ დადის როგორ, მაგრამ ნინომ შეძლო , ნინო, ნინო ნინოოოოოოოოოო, თქვი რამე,რატომ ნინო, რატომ,როგორ? ფსიქიატრიულში ყოფნა გირჩევნია უპატრონოდ?ყოველგვარ დაცვაზე და ადვოკატურაზე უარი განაცხადე და საკუთარ თავს გამოუტანე მარტო ყოფნის განაჩენი, მაგრამ მონასტერში არ წახვედი.ამოღერღე რამე ნინო.
პატარა ნინუცამ გამიღო კარები და ბებიას ოთახში შემიყვანა, დაბერებული მეჩვენა და გათეთრებული მიუხედავად იმისა მეც პირველად ვხედავ ჩემ გმირს, უფრო სწორად ჩემი გმირის ფოტოს, შავ-თეთრს, ნიკოს სურათსა და კანდელს შორის, ამინ.
ლანამ ყავა მომართვა და ბლოკნოტი გამომატანა, ალბათ დააინტერესებსო,
შავი ბლოკნოტი იყო, გაკრული ხელით, უსწორმასწორო, მოხუცის ხელით ეწერა, ნინოსი იყო:
,, ეხლა ვზივარ და ველოდები, არც ავტობუსს, არც პენსიას, არც შვილის გამოჩენას, არც კეთილი ადამიანის მოწყალებას, მე მხოლოდ სიკვდილს ველოდები, ვიცი მოდის, მალე მოვა, დაველოდები და როცა ვიგრძნობ როგორ შემოვა და ჩამებღაუჭება, დავთანხმდები თან გავყვები და იქ შვაყოვნებ აქ რომ აღარ წამოვიდეს ცოტა ხანი.
მე ვარ დედა, რომელმაც მოკლა შვილი, იმ დღეს მე მოვკალი საკუთარი თავი და გავატანე ჩემ შვილს ჯოჯოხეთში, თუმცა ვიცი ჩემი ნიკო იქ მხოლოდ ჩემი სულის მოსანახულებლად შემოივლის, ნიკო დავასვენე, ვერ მოვითმინე უსამართლობის ზეიმი და ამ უსამართლობას სამართლიანად მოვექეცი, ვხედავდი შავოსან ლანას რომელსაც ყოველ დილით უკვდებოდა ქმარი და ყოველ საღამოს თვითონვე ბანდა ცოცხალ მიცვალებულს, მე წლებია შვილი გარდაცვლილი მყავდა, არ მინდოდა ბავშვებში ხელოვნური აპარატი მამასთან ასოცირებულიყო , ძნელია ჩემი გაგება, მე თვითონაც მიჭირს ცივი რეალობის პირისპირ დადგომა, მაგრამ მწამს ჩემი შვილი მაიც გამიგებს, მე მოვავლინე ის ამ ქვეყნად უფლის წყალობით და უფლისვე დახმარებით გავაფრინე ზეცაში, ვის ვთხოვო შენდობა? უფალს რომელმაც უკვე გადაწყვიტა ნიკოს ბედი 7 წლის წინ? თუ ლანას რომელსაც იმედი ჩავუკალი, იმედი რომელიც არ არსებობდა. არა ,არა ლანა მე შენ ახალი იმედიც გაჩუქე, მომავლის რწმენა, რეალური მომავლის, კარგი დედობის, შენ ამას ჯერ ვერ ხვდები და ჩემი დანახვაც არ გინდა, არ მიკვირს, არც მე ჩამიხედავს იმ დღის შემდეგ სარკეში, მაგრამ გუშინ ნიკო დამესიზმრა, ქუჩაში იდგა, დიდი თოფი ამოეღო და ყველას ესვროდა,შემდეგ გაჩერდა და შემომხედა, იარაღი დააგდო და მითხრა იქ წოლა ვამჯობინე აქ დოგმას დედაო, შემდეგ ჩამეხუტა და ზევით აფრინდა, გუშინ უსამართლობის სამართალს მივხვდი და შვება ვიგრძენი წერტილი რომ დავუსვი, ალბათ მალე მოვა ჩემი სამსჯავროც და მეც გამასამართლებენ, მცივა. . .
მივხვდი რომ ყველა უსამართლობა სამართლიანია . მცივა. . .

გავბრაზდი

ვაგზლის მოედანი, ულამაზესი ვაგზლის მოედანი, ხვადასხვა ეროვნების ციგნებით,ხელგაწვდილი მათხოვრებით,ცელოფნის პარკებით მოპირკეთებული ქუჩები, ძველმანებით გადატენილი მიწისქვეშეთით,ხელში თუთიყუშმომარჯვებული მარჩიელებით, მშიერი მაწანწალა ბავშვებით.
სახეგაყინული,წითელი , დარბეული გამყიდველი რთავს სიმღერას და დიდი გრძნობით უსმენს, ტექსტიდან ჩანს რომ ვიღაც გონებრივად დარბეული ითხოვს ღიმილი აჩუქონ,არადა რამდენი შესანიშნავი სიმღერა გვაქს ქართველებს,,საქართველოო ლამაზოოოოოოო სხვა საქართველო სად არის”..…ისე ლოგიკურად თუ ვისმჯელებთ სხვაგან არც საფრანგეთია და არც იტალია,ყოველშემთხვევაში მეორე აპენინის ნახევარკუნძული არსად აღმოუჩენიათ, მაგრამ ასეთი ლამაზი საქართველო რომ არსად არ არის ვაგზლის ულამაზესი მოედანიც გვარწმუნებს. მოდით გავშორდეთ აქაურობას და რომელიმე ტრანსპორტით ვცადოთ გადაადგილება, I.მეტრო: კარგი აზრია, სწრაფი და იაფი,სანამ მეტრომდე შეაღწევ დიდი სამსჯავრო გაქვს გასავლელი; ჯერ ყვავილების გამყიდველი გთხოვს იყიდო მისი დამჭკნარი ვარდი, შემდეგ 150 ცალ ხელსახოცს სულ რაღაც ერთ ლარად ყიდის ბებიის ტოლა ცრემლმორეული ქალი, შემდეგ კიდურებგანუვითარებელი პატარა ბიჭუნა ეცდება გულზე დაკიდებული ტრაფარეტი წაგაკითხოს,უფეხო ბიძია მოგიგორდება და ხატის შეძენას გევედრება ამ დროს კი ქუდშიხურდებჩაყრილი და ფანდურმომარჯვებული ნიჭიერი , მაგრამ სიღატაკისგან სახე წაშლილი დეიდა ღიღინებს: თბილისოო..მზის და ვარდების მხარეოოო.. უშენოდ სიცოცხლეც არ მინდა…..ნუ აქაც საკითხავია რამდენად შესაძლებელია თბილისით და თბილისის გარეშე ცხოვრება და რატომ ურჩევნია თბილისის მეტროში მათხოვრობა თუნდაც სადმე ,,საქართველოო ლამაზოს” სოფელში ცხოვრება ამ სიღატაკის ზღვარს მიღმა მცხოვრებ ქალბატონს,მაგრამ ვხვდები რომ მხოლოდ მზის და ვარდების გამო არ იზიდავს ეს ქალაქი ამდენ გაჭივრებულს.ვაგონში შესაძლოა ზურგზე ბავშვმოკიდებუულმა ციგანმა გთხოვოს დახმარება, დაგემუქროს საკუთარი ნერწყვით,ხელიდან აგაცალოს რაიმე ნივთი,რაზეც ციგანივით შავი მაგრამ განათლებული, სამედიცინო უნივერსიტეტის ინდოელი სტუდენტების ჯგუფი აუცილებლად გაოცდებიან რაღაცას ინდურად გადაილაპარაკებენ და იმედია სიცილით თანაგრძნობას
გამოხატავენ, მერე მათდაგასაორად უკვე მეორე გაჩერებაზე ახალი პარტია გამოჩნდება ,ეს უკვე კარგად მომზადებული ბავშვთა ,,ანსამბლია” 2 დგას ორიც დაჩოქილია და არაგრამატიკულად დაზეპირებული სიმღერის ტექსტის შემდეგ იწყებენ მოთქმა ხმითა თავბოლო ერთს: ,,დეიდებო, ბიძიებო, დამეხმარეთ, ხეირი ნახეთ..ინდოელები კვლავ იცინიან, მაგრამ ჩვენ მზის და ვარდების მხარის მოსახლეობას გვტკივა და გვინდა არასდროს დავინახოთ მსგავსი ფაქტი,, მაგრამ მაინც ამ საოცარი ქალაქის გარეშე სიცოცხლეც არ გვინდაააა..არა ამოვიდეთ მეტროდან და ვცადოთ ავტობუში დავიოკოთ ნერვები, ჰმმმ,არ გამოგვივიდა, ყვირილი,წივილი,ალიაქოთი,მშიერ სტუდენტს ბილეთი არ აქვს პლასტიკური ,,დაკარგვია:, აჯარიმებენ,თავს იცავს, ახალგაცნობილი და ცნობისმოყვარე დეიდებ იცავენ, კონტროლიორი ყვირის, არა არა, ავტობუსი ამ შემთხვევაში გამოვრიცხოთ და მზითა და ვარდების ქალაქში ფეხით ვცადოთ გასეირნება, საით წავიდეთ? მოდი იქ სადაც ადრე გალაქტიონი დააბოტებდა იქეთ ავიღოთ გეზი, ავუყვეთ ვარაზისხევს,ლამაზ ვარაზისხევს, სიახლე,ახალი გზა, კონსტრუქციები ჩანს, საქართველოოო ლამაზოოოოო..მოდი რუსთაველისკენ ავისეირნოთ ,ჰეი აი ემ ველლ, თაიმ ? ვან მინუთ ითს ფაივ ოქლოქ. უკაცრავად ,უცხოელი შემხვდა და გავესაუბრე, ხო არ შევარცხვენდი ჩვენს ვარდებიან მხარეს, მე არა მაგრამ ვხედავ მაინც აღელდა ეს კაცი პარლამენტის შენობასთან საპროტესტო აქცია რომ დაინახა, მაგრამ არაუშავს ბოჩელის და გარსიას იმედი გვაქვს ჩვენს ქვეყანაზე იკითხავენ აღფრთოვანებით სხვა საქართველო სად არისო, აბა ამ ინგლისელმა რა იცის ჩვენი აქციების ქორონიკონი.
განგებ აღარ გავაგრძელებ…..
უარესი გვეკუთვნის.
უნდა მოვუაროთ და გავხადოთ მზის და ვარდების სადარი..
საკუთარი ოთახი უნდა გამოვგავო
სტუმარი მე დამცინებს და არა ჩემს მშობელს, მე უკვე დიდი ვარ..
სხვა საქართველო არის, უკეთესი საქართველო ვიცი მე, მაგრამ მანამ ვერ ვიპოვით სანამ არ დავალაგებთ ისე როგორც მე საკუთარ ოთახს.
წავედი..

მოტივტივე აზრები..

დღეს ავტობუსში ლუბლიანას ქუჩაზე იმედის შენობას ჩავუარე, გაჩერებაზე ჩემხელა, ჩემივე ტანის, ასაკის, თმის ფერის და ჩემნაირივე ჩანთით გოგო ჩავიდა და იმედის შენობისკენ მიაშურა,რაღაცნაირი გამომეტყველებით ...მეკი ვიჯექი და ღუდუშაურისკენ მივექანებოდი, თუმცა იმ გოგომ დამიკარგა ყველანაირი სურვილი ქირურგიის ლექციაზე მისვლისა.. მე ხომ ჟურნალისტობა მინდოდა...არადა ხალათიანი თავმომწონედ დავიარები სავადმყოფოს კედლებში, არად მართლა მიდოდა ჟურნალისტობა..იმ გოგომ გამახსენა ჩემი ძველი ოცნება და მეც ოცნების ახდენა ვცადე, ავტობუსიდან ჩამოსვლა და იმედის შენობაში შესვლა უზრობა იყო, ამიტომ ჩამოუსვლელად გადავწყვიტე იქ შესვლა და იმ გოგოდ ვიქეცი (მაგარდ მგავდა თან) შევედი თუარა შენობაში დამეწყო ტახიკარდია, სუნთქვის უკარისობა და ხელის გულები გამიოფლიანდა (ვინერვიულე მე როგორც ნამდვილი მე ხომ იქ პირველად ვიყავი) ისე მიხაროდა ჩემი პროფესია, ისე მიხაროდა….ისეთი ბედნიერი ვიყავი ისეთი ბედნიერიიიიიიი..... უცებ იმ გოგომ ხელი მკრა და ავტობუში აღვმოვჩნდი. მარტო,გავცდენილვარ ღუდუშაურსაც , მაგრმ იცით იმ მომენტში რა ბედნიერი ვიყავი…. . . გამოვუყევი ისევ ფეხით დანიშნულების ადგილს და ორი გაჩერება იმას ვფიქრობდი რასაც სულ ვფიქრობ და რასაც დარწმუნებული ვარ ფიქრობს ნახევარი საქრთველო და მსოფლიოს ერთი მერვედი, რა მინდა?განა ეხლა, ზოგადად. . .
ნერვები მეშლება ხოლმე იმ ფაქტზე რომ რაღაც რაც ძალიან გინდა აგისრულდება თუარა უმნიშვნელოდ გეჩვენება რამდნეიმე დღეში...და რასაც ვკრგავთ დაკარგვისშემდეგ ვხვდები რომ ყველაზე მნიშვნელოვანი ყოფილა.
აქედან გამომდინარე მე არასდროს არ შვიცვლი პროფესიას და ყოველთვის მეგონება რომ კარგი ჯურნალისტი გამოვიდოდი და გამეცინებოდა იმედის შენობაში დებიუტისა, თუმცა ის რამდენიმე წუთი მე ხომ ბედნიერი ვიყავი..
მე ვიცი, რომ გამოვალ კარგი დიაგნოსტიკოსი, თუმცა ისიც ვიცი რომ ყოველთვის ვიძახებ პლასტიკური ქირურგია მინდოდა უბრალოდ 12 წელი იყო სწავლათქო, მაგრამ გულის სიღრმეში თავს გამოუტყდები , რომ 12 წელი კიარა ამხელა პასუხიმგებლობას ვერ ავიღებდი, თუმცა ახლაც მიჭირს თავს გამოვუტყდე იმაში რომ პასუხისმგებლობასთან ერთად უნდა შეგეძლოს ადამიანის ჭრა-კერვა მე კი დღემდე საოპერაციოში შესვლისას სამჯერ ვამბობ მამაო ჩვენოს :/
ძნელია გამოუტყდე საკუთარ თავს რაღაცეებში თუმცა საჭიროა..ძნელია იმის აღიარება რომ არაფერს წარმოადგენ და ერთი პატარა წერტილი ხარ მტელ ტომეულებში. ძნელია იმის გაანალიზებაც რომ 20 წლის ახალგაზრდა პატარა სალვადორ დალის ემსგავსები და ყურადღების მოქცევის მიზნით ქაღალდის არ გეშიანია, მაგარმ უფრო დიდ სისულელეებს აკეთებ რათა შენზე უფრო სულელის ყურადღება მიიქციო ერთი უფრო დიდი სისულელისა გამო- წერტილი უფრო რომ გაადიდო ან გაამუქო..
დღეს დილით მეგობარმა თურქული ყავა მომართვა და კომპლექსიან ადამიანებზე მელაპარაკა, მივხვდით, რომ ყველაზე უკომლექსო ადმიანის უკან იმალება ყველაზე დიდი კომპლექსები,თუმცა დღეს დილით შემხვდა ის გოგო და ჯურნალისტობა გამახსენა, თუმცა დღეს რვა საათიანი ოპერაციიდან გამოვიდა ჩემი ლექტორი დაღლილი, თან უზომოდ ბედნიერი და გახარებული თვალებით გვახრა პაციენტის გადარჩენა და ორ საათიანი ლექცია ჩაგვიტარა,
მე ლექციიდან კმაყოფილი და ამაყი გამოვედი, ის გოგო კი უკმაყოფილო სახით შედიოდა იმედის შენობაში.
პ.ს ბედნიერი ვიქნები სანამ ვიდრე არ ვიქნები უბედური.
მე ყოველთვის ბედნიერი ვიქნები..